Alledaagse Sprookjes
Ik hou van alledaagse sprookjes, van de momenten die zo gewoon zijn en die je voor altijd vast zou willen houden. Ik leg de verbinding vast die jij hebt met je paard, of dat nu bij jou thuis is of op een locatie waar je altijd al eens heen wilde met je paard. De foto's zijn het resultaat van mooie momenten met jouw paard, momenten waar ik bij mocht zijn en die ik voor jou mocht vangen. Daardoor zie je de schoonheid die er altijd is, de schoonheid die voortkomt uit jullie band, daarbij gaat het niet om de mooiste omgeving, het mooiste of schoonste paard of de mooiste jurk, maar om de alledaagse schoonheid die we soms uit oog verliezen. Om wat mooi is in de verbinding tussen jou en je paard, hoe jullie stralen. De schoonheid van jullie samen.
In mijn werk als coach laat ik mensen onderzoeken wat belangrijk voor ze is, hoe dicht ze bij hun echte ik kunnen komen. Als ik langere tijd met mensen werk valt het me altijd op hoe je het in hun gezicht kan zien als ze dichter bij zichzelf komen. Daardoor werd ik nieuwsgierig zie je het ook in foto’s en inderdaad, als mensen verbinding maken dan gebeurt er iets wat je zelfs in een foto kan zien, dan straalt er iets. Bij het selecteren van foto’s zie ik voor mijzelf altijd een verhaal, over de paarden, de mensen en hun band.
​
Sytske:
Ik zat voor het eerst op een paard toen ik drie was, ik werk nu 20 jaar als coach in leiderschap en organisatie ontwikkeling en sinds 2018 hou ik mij bezig met fotografie. Daarbij focuste ik mij eerst op het fotograferen van mijn paarden in hun kudde en toen ook op de band tussen mens en paard. Ik noemde mijn fotografie "herdtography" omdat het mij met name om het verhaal van de kudde ging.
In de zomer van 2020 ontdekte ik dat ik een tumor in mijn hoofd had, een moment wat voor mij de vraag opriep wat wil ik echt doen in mijn leven.
​
Het antwoord daarop deelde ik in mijn eerste gesprek met mijn chirurg, ik vertelde hem dat ik na de operatie nog wilde kunnen denken/voelen (coaching), paardrijden en fotograferen. Wat ik toen nog niet wist is dat die drie ook samen zouden gaan komen. Dat zag ik pas toen ik al met het faces of freedom project begonnen was.
​
Als fotograaf wil ik de band tussen mensen en hun paarden vast leggen, die alledaagse momenten, die magisch zijn. Als fotograaf zie ik het licht en de compositie en als coach zie ik de persoon, het verhaal achter de foto. De boodschap die de foto heeft voor anderen. Als ruiter vind ik het belangrijk dat we een authentiek beeld laten zien van ruiters die kwetsbaar genoeg zijn om hun angst te laten zien.
​
Het is een privilege om foto's te mogen maken van de mensen die zich aanmelden, naast de foto's ontstaan er verhalen en leer ik zelf veel over mijzelf, fotografie en mijn angst om bepaalde paarden te rijden.
Langzaam krijgt het boek vorm en vind ik ook andere manieren om wat ik leer over angst, vrijheid en paarden te delen.
​
Contact
