Begin september nam ik mijn jonge ruin Gandálfur, het paard waarmee dit proces begon en het paard waar ik tot mei dit jaar eigenlijk niet goed op durfde te rijden, mee naar een wedstrijd. Sinds mei zijn we op trektocht geweest, hebben we al een paar keer gelest op een andere locatie en nu had ik mij ingeschreven voor een wedstrijd. Een week ervoor had ik al een keer op die locatie gereden en had hij dus de baan kunnen zien, hij gedroeg zich zoals altijd, na een paar momenten van spanning, liep hij verder voorbeeldig.
We zouden in de eerste proef rijden, dus terwijl mijn grooms op mijn merrie letten, stapte ik vast met hem aan de hand de baan over, hij vond het allemaal prima en leek ontspannen. Gelukkig heb ik dit jaar geleerd om toch aan mijn routine vast te houden, dat houdt in dat ik hem altijd even longeer in een nieuwe situatie. Dat geeft me meteen informatie over hoe hij zich voelt en hoe hij is en geeft hem de kans zijn balans te vinden voor ik erop stap. Meestal loopt hij, zelfs op een nieuwe locatie, al heel snel in balans en ontspanning, vaak volgt zelfs na een rondje al een bries. Op deze wedstrijd had ik echter, voor het eerst in maanden, een springende Gandálfur aan de andere kant van mijn lijn, met een weggedrukte rug en een hoge hals. Ik keek naar de tijd, mijn proef zou over een half uur beginnen en ik zat in het derde groepje, ik keek naar mijn paard en dacht dit gaan we niet doen.
Gandálfur mocht terug naar zijn prikwei, gewoon langzaam aankomen, rustig in zijn prikwei wennen, aan zoveel paarden, mensen, muziek, en bedrijvigheid. Ik reed wel twee proeven met mijn merrie die best wel wat dingetjes eng vond, maar daar eigenlijk weinig stress van had, en hoewel ik reuze trots was op hoe zij het deed, op ook haar eerste wedstrijd, was ik voor mezelf het meest trots op de beslissing niet mee te rijden op mijn ruin.
In zijn prikwei was Gandálfur heel ontspannen. In het begin keek hij zijn ogen uit, later was het gras interessanter en tegen de middag stond hij te dutten. Toen ik hem aan het einde van de dag nog een keer longeerde had ik weer het paard om me heen dat ik normaal zie. Inclusief briesen en een neus richting de grond.
Terwijl ik de dag overdacht, realiseerde ik me hoeveel ik geleerd heb in het laatste jaar door te luisteren naar het gevoel van angst. Door het idee los te laten dat ik als ruiter dapper moet zijn. Als niet 5 dan toch zeker 10 jaar geleden had ik met hem doorwerkt en was ik erop gegaan. We waren gespannen de baan door gegaan en hadden lage punten gekregen, waarschijnlijk met de opmerking 'lateraal en stijf'. Geheel terecht natuurlijk. Daarna had ik mij rot gevoeld omdat ik hem niet zo had laten zien zoals hij is. En het meest bijzondere is, dat had ik gedaan omdat dat is wat ik geleerd had, niet opgeven, dapper zijn, doorzetten, niet bang zijn. En hoewel er tegenwoordig ook veel instructeurs zijn met een andere kijk op ruiter en paard, “moet” er nog wel heel veel en gunnen we vaak ons paard en onszelf te weinig tijd. Ik had dan niet geluisterd naar dat gevoel van angst dat veel wijsheid bevatte.
Ik was al een tijdje bezig in mijn hoofd met een blog over Gandálfur en een update over faces of freedom, op de een of andere manier kwam het niet uit mijn pen, dus dacht ik ik schrijf een stuk na de wedstrijd dan kan ik vertellen hoeveel we in vier maanden gegroeid zijn.
Natuurlijk dacht ik daarbij dat ik zou kunnen schrijven hoe we na vier maanden een wedstrijd konden rijden, en nu weet ik weer dat dat niet de groei is, dat de groei, is dat we naar elkaar luisteren en op elkaar vertrouwen. Dat we een stap terug kunnen doen als nodig. Dat we, zoals ik laatst ergens las "de juiste angst als raadgever gebruiken". Want als ik eerlijk ben, als ik wel opgestapt was had ik dat ook uit angst gedaan, uit angst om niet serieus genomen te worden, om een “bange ruiter" genoemd te worden, uit angst voor mijn imago, voor mijn zelfbeeld, de angst die zelden wijze raad geeft. Ik heb weer geleerd in deze maanden te luisteren naar de juiste angst - dat doet me denken aan een moment 10 jaar geleden dat ik naar de verkeerde angst luisterde, dat is een verhaal voor de volgende keer... Ook jouw verhaal vertellen? Mail me: sytske@herdtography.com of geef je op voor het project